archstudies.gr: What’s next? A guide to an architectural career

Kαι μετά τι? Ένας οδηγός για νέους αρχιτέκτονες. Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης

What’s next? A guide to an architectural career.

Και μετά τι? Ένας οδηγός για νέους αρχιτέκτονες.

Η στήλη “what’s next?” (Και μετά τι;) απευθύνεται στους φοιτητές και απόφοιτους αρχιτεκτονικών σχολών και γενικότερα νέων που δραστηριοποιούνται στο χώρο των δημιουργικών επαγγελμάτων (αρχιτεκτονική, design, φωτογραφία, illustration, κ.α). Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε νέους αρχιτέκτονες και δημιουργούς, που εν μέσω κρίσης και παρά τις δυσκολίες, αποφάσισαν να «ακολουθήσουν το όνειρό τους» και κατάφεραν να επιτύχουν ο καθένας στον τομέα του. Πρόκειται για μια σειρά μικρών συνεντεύξεων-αφιερωμάτων σε ανθρώπους που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα, μας εμπνέουν, τους θαυμάζουμε και μας κάνουν να αισιοδοξούμε για το μέλλον του χώρου.

“What's Next?” is a thread adressing students and young professionals of creative orientation, such as architects, designers, photographers, illustrators etc. It aims to host interviews of young architecs and creators that, despite of the difficulties imposed by the crisis, managed to pursue their dreams with success. “What's next?” will present a series of short panoramas about people taking their first inspiring steps, making us feel optimistic about what is yet to come.

Ο Τριανταφυλλίδης Θεόκλητος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Αποφοίτησε από την αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ το 2012 και πήγε στο Πεκίνο να εργαστεί ως αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης. Από το 2014 βρίσκεται στο Λος Άντζελες και κάνει το MFA του στο UCLA, department of Design | Media Arts, με υποτροφίες από το UCLA και το ίδρυμα Ωνάση.

Theoklitos Triantafyllidis was born in Athens in 1988. He got his diploma of architecture from NTUA in 2012. After graduating he moved to Beijing, China to work as an architect and artist. Since 2014 he moved to Los Angeles, CA and is doing his MFA in UCLA department of Design | Media Arts with two scholarships from UCLA and Onassis Fοundation.

#1 Πες μας λίγα λόγια για το αρχιτεκτονικό σου υπόβαθρο;

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο ΕΜΠ πάντα έβρισκα τη διδασκαλία άκαμπτη και αναζητούσα διεξόδους από αυτήν. Μια πρώτη απόδραση αποτέλεσε για μένα η συμμετοχή μου στο Easa 2009 στην Ιταλία, όπου είδα κάποιες εναλλακτικές μορφές αρχιτεκτονικής πρακτικής, ήρθα σε επαφή με μια πανευρωπαϊκή ομάδα φοιτητών αρχιτεκτονικής με τους οποίους ανταλλάξαμε ιδέες και σωματικά υγρά. Γυρνώντας, μαζί με συμφοιτητές, δημιουργήσαμε τον Λεκορμπυζιέ και τους Archipunks ως πλατφόρμες δημιουργικού σαμποτάζ. Το εράσμους στο TU Berlin μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τους γερμανούς πριν μας μισήσουν. Δουλεύοντας με τους Point Supreme είδα πως μπορεί ένα μικρό αρχιτεκτονικό γραφείο στην Ελλάδα, που λειτουργεί με βάση την δημιουργικότητα, να γίνει ίντερνετ φέιμους παγκοσμίως.

Describe your architectural background with a few words.

During my studies at NTUA, I always found the teaching rigid and was looking for alternative ways to educate myself. A first step in this direction was my participation in Easa 2009 in Italy, where I was exposed to some new forms of architectural practice. I worked with a group of architecture students from all over Europe, with whom I exchanged ideas and bodily fluids. Soon after that, together with some fellow students, we created LeCorbusier and Archipunks as platforms of creative sabotage. Being in TU Berlin as an exchange student, gave me the opportunity to meet German people before they started hating the Greeks. Working with Point Supreme, I saw how a small architectural firm in Greece, which focuses on creativity, can become internet famous worldwide.

House for my Iguana, digital collage, doubleluckiness, Beijing, 2014

#2 Ποιό ήταν το επόμενο βήμα μετά το πτυχίο και πώς κατέληξες στη συγκεκριμένη επιλογή; Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό.

Τελειώνοντας την διπλωματικη μου στο ΕΜΠ αποφάσισα να ψάξω για δουλειά εκτός Ευρώπης, κυρίως για δυο λόγους. Γιατί ένιωθα πως είχα ήδη την ευκαιρία να δω πολλές πόλεις της Ευρώπης και γιατί λόγω περιστάσεων η Ευρώπη θα περιόριζε τις επιλογές μου. Έστειλα πάνω από 100 αιτήσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως στην Νότια Αμερική και την Ασία και έλαβα ελάχιστες απαντήσεις. Τελικά αποφάσισα να πάω στο Πεκίνο και να ξεκινήσω δουλειά. Δούλεψα σε διάφορα γραφεία, Spatial Practice, BAM, TAO, με τα οποία είχα την ευκαιρία να δουλέψω σε πρότζεκτ μεγάλης κλίμακας, με ενδιαφέρουσες αρχιτεκτονικές ομάδες και σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Παράλληλα δούλεψα κάποια προσωπικά πρότζεκτ και ταξίδεψα σε αναπτυσσόμενες πόλεις της Ασίας.

After your graduation, how did you make up your mind on your next step it? What was it about?

Soon after my graduation from NTUA, I decided to look for work outside Europe, mainly for two reasons. Because I felt that I already had the opportunity to see many European cities and that the financial situation in Europe would limit my options. I sent over 100 applications around the world, but mainly in South America and Asia, receiving only but a few answers. Eventually I decided to move to Beijing to start working. I worked in various offices, Spatial Practice, BAM, TAO, with whom I had the opportunity to work on large-scale projects, with interesting architecture teams and in different sites in the world. At the same time I worked on some personal projects and traveled in developing cities of Asia.

Wifi Garden, video still, doubleluckiness, Beijing, 2014

#3 Τι δυσκολίες αντιμετώπισες και τι ευκαιρίες είχες βάσει αυτών των επιλογών σου;

Δουλεύοντας ένιωσα έντονα το καταπιεστικό εργασιακό περιβάλλον που φαίνεται να έχει καθιερωθεί σε πολλά αρχιτεκτονικά γραφεία. Εκτεταμένα ωράρια, έντονη επιβολή ιεραρχίας, κακή (ή καθόλου) πληρωμή, κατακερματισμός της εργασίας, έντονη επαναληπτικότητα και έλλειψη κριτικής και ελεύθερης σκέψης. Σε αυτή τη φάση συνειδητοποίησα ότι το επάγγελμα του αρχιτέκτονα είναι πολύ πιο μποοορινκγ από όσο περίμενα και ότι πρότζεκτ αυτής της κλίμακας δεν μπορούν να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον για πολύ. Επίσης συνειδητοποίησα πως η αρχιτεκτονική έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σετ από κανόνες, οι οποίοι είναι αρκετά περιοριστικοί για τον τρόπο με τον οποίο συνηθίζω να δημιουργώ. Ταυτόχρονα ένιωσα πως η αρχιτεκτονική έχει φτάσει σε ένα αδιέξοδο για τη γενιά μας, καθώς υπάρχει υπερπροσφορά αρχιτεκτόνων και κορεσμός της αγοράς ενώ επικρατεί έλλειψη αντικειμενικής ανάγκης για αρχιτεκτονική.

Σε εκείνη τη φάση έτυχε να ανακαλύψω μια πολύ ζωντανή ονλάιν κοινότητα καλλιτεχνών που δημιουργούν στο ίντερνετ (ποστ-ιντερνετ αρτ??) με την οποία ένιωσα να ταυτίζομαι. Όντας ακόμα στην Κίνα, ξεκινήσαμε μαζί με τον αδερφό μου, Νικολά Τριανταφυλλίδη, ένα άβαταρ για τις καλλιτεχνικές μας δραστηρίοτητες στην Κίνα, τη διπλή τυχεροτητα. Χρησιμοποιώντας από κοινού αυτήν την περσόνα, σερφάραμε το κινεζικό ίντερνετ, ψάχνοντας για μιμίδια και θραύσματα της τοπικής διαδικτυακής κουλτούρας. Ταυτόχρονα κάναμε πολλούς ιντερνετικούς φίλους με τους οποίους μοιραζόμασταν έργα, τεχνικές, νέα κτλ νιώθοντας όλο και πιο ενεργοί στην κοινότητα. Συμμετείχαμε σε διάφορες ονλάιν εκθέσεις, πχ. cloaque.org, Net-Recycling, αλλά και τοπικά καλλιτεχνικά δρώμενα όπως το ΒΥΟΒ Beijing και η έκθεση Softcore.

What were the difficulties you encountered and the opportunities that came along with your choices?

While working, I started feeling the oppressive working environment that seems to have become the norm for many architectural offices. Extended working hours, enforced hierarchy, little (if any) payment, fragmentation of labor, a lot of repetition and recycling of ideas and a lack of criticism. At this stage I realized that the architect's profession is much more boooooring than I expected and that projects of this scale cannot hold my interest for long. I also realized that architecture has a very specific set of rules, which is often restrictive for the way I like to create. At the same time I felt that architecture had reached a dead end for our generation, as there is an overkill of young architects compared to the lack of actual necessity for architecture.

That was when I discovered a very vibrant online community of artists who created art for/in the internet (post-internet art??) which I could identify with. While still in China, together with my brother Nickolas Triandafyllidis, we launched an avatar for our artistic activities, doubleluckiness. Sharing this identity, we surfed the Chinese Internet, looking for memes and scraps of local Internet culture. We made a lot of internet friends during that time, with whom we shared projects, techniques, ideas etc. And becoming more actively involved in the community. Together we participated in various online exhibitions, eg. cloaque.org, Net-Recycling and local cultural events like ΒΥΟΒ Beijing and Softcore exhibition.

Serving Suggestion, ceramics installation, Softcore Exhibition, Intelligentsia Gallery,

Beijing, 2014

#4 Με τι ασχολείσαι σήμερα και πώς θεωρείς πως συνδέεται με την ως τώρα πορεία σου; Πόσο ικανοποιημένος είσαι από αυτό και πόσο κοντά πλησιάζει σε αυτό που φανταζόσουν ως αρχιτεκτονικό έργο;

Μετά από την εμπειρία μου στην Κίνα αποφάσισα πως έπρεπε να εστιάσω στο έργο μου ως καλλιτέχνης και να απομακρυνθώ από την αρχιτεκτονική ως επάγγελμα. Αποφάσισα επίσης πως ήταν καλή στιγμή να επιστρέψω στις σπουδές μου. Μετά από έρευνα κατέληξα στο πρόγραμμα Design | Media Arts του UCLA γιατί ήταν το μόνο που ήταν τόσο κοντά στο αντικείμενο το οποίο με ενδιέφερε και επίσης, όντας ένα πρόγραμμα καλών τεχνών, θα μου έδινε την ελευθερία να αναπτύξω το έργο μου όπως εγώ θέλω και να έχω το χρόνο να δραστηριοποιούμαι και εκτός σχολής. Όντως, είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από το πρόγραμμα, το οποίο σέβεται και στηρίζει την πορεία μου, ενώ έχει ελάχιστα υποχρεωτικά μαθήματα και μου αφήνει πολύ χρόνο για προσωπική εργασία. Επιπλέον έχω την τύχη να βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον οπού διδάσκουν διεθνώς αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες και με μια μικρή αλλά πολύ ιδιαίτερη ομάδα συμφοιτητών από πολλά διαφορετικά υπόβαθρα. Το Λος Άντζελες, πέρα από φοβερό καιρό, έχει μεγάλη παράδοση στα νέα μέσα και πολύ ζωντανή καλλιτεχνική σκηνή. Εκτός σχολής προσπαθώ να παραμένω ενεργό μέλος της ονλάιν κοινότητας που προανέφερα, ενώ ταυτόχρονα να συμμετέχω σε εκθέσεις και δρώμενα όποτε μου δίνεται η ευκαιρία.

Το υπόβαθρό μου στην αρχιτεκτονική θεωρώ πως είναι πολύ βοηθητικό σε κάποιες περιπτώσεις αλλά και βάρος σε κάποιες άλλες. Οι έννοιες του χώρου και του τόπου εξακολουθούν να είναι θεμελιακές για τον τρόπο που δημιουργώ. Η εξοικείωση μας με ένα μεγάλο εύρος software και με μια πληθώρα εργαλείων μου έχει φανεί πολύ χρήσιμη. Επίσης παρατηρώ ότι έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση να αναλάβω ή να οργανώσω μεγάλα και πολύπλοκα πρότζεκτ, κάτι που αντίθετα προβληματίζει κάποιους από τους συμφοιτητές μου. Σε ένα πρόσφατο πρότζεκτ, την New New Wight, μια ψηφιακή γκαλερί, προσπαθήσαμε μαζί με την συνεργάτιδα μου να οργανώσουμε μια σειρά από ψηφιακά έργα μέσα σε ένα υπαρκτό χώρο, πειραματιζόμενοι με τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί να στηθεί μια έκθεση. Από την άλλη, ο τρόπος σκέψης και οι περιορισμοί που θέτουν στους εαυτούς τους πολλές φορές οι αρχιτέκτονες είναι κάτι με το οποίο βρίσκομαι διαρκώς αντιμέτωπος. Η διανοητική κατάσταση η οποία χρειάζεται για καλλιτεχνική δημιουργία είναι συχνά πολύ διαφορετική από την προσεκτικά σχεδιασμένη συνθετική διαδικασία που χρησιμοποιούμε ως αρχιτέκτονες.

What is your current occupation and in what way is it an asset to your professional life? Is it close to what you imagined architectural practice to be?

After my experience in China, I decided that I needed to focus on my artistic practice and to take a break from architecture as a profession. I also decided it was a good time to return to my studies. After research, I decided that the Design | Media Arts MFA at UCLA was the most suitable for me, as it was exactly within my interests. Additionally, being a fine arts program, it would give me the freedom to develop my artistic practice both academically and outside school. Indeed, I am very satisfied with the program, which respects and supports my progress, and has only a few required courses, giving me a lot of time for personal work. Additionally, I feel honored to be in an educational environment with internationally recognized artists and a small but very special group of classmates with very diverse backgrounds. Los Angeles, apart from awesome weather, has a very lively new media art scene. Besides school, I try to remain an active member of the online community I mentioned above, while I participate in exhibitions and events whenever I get the chance.

My background in architecture has been very helpful in some cases and burden in others. The concepts of space and place are still fundamental to my creative process. Our familiarity with a wide range of software and tools has also proven very useful. Moreover, I noticed that I have a bit more confidence to undertake and organize large and complex projects, compared to some of my fellow artists. In a recent project, the New New Wight, a virtual gallery, we tried together with my colleague to organize a series of digital works in an existing space, experimenting with the exhibition design and curation and making the works interact with each other. On the other hand, the way of thinking and self-restriction of architecture is something I have to constantly challenge. The state of mind and self expression that is needed for artistic creation is often very different from the organized design process we use as architects.

Welcome to LA II, mixed media installation, Experimental Digital Arts Gallery, UCLA,
Los Angeles, 2014

New New Wight : The Gallery is Naked, online group exhibition, UCLA, LA, 2015

#5 Τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να ακολουθήσει τα βήματά σου;

Χμμμ. Να μην προσπαθήσει να ακολουθήσει συνταγές. Να μην πάει στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό. Να μην δουλέψει ως απλήρωτος ίντερν για κανέναν. Να μην μπει στο τριπάκι σκαρφαλώματος θέσεων εργασίας μέσα σε ένα γραφείο. Να μην φυτουκλιάζει πάνω από ένα πρότζεκτ για πολύ καιρό (διάβασε αυτο). Να βρίσκει ελεύθερο χρόνο. Να καταλάβει ότι η υπερβολική δουλειά δεν σε κάνει απαραίτητα καλύτερο. Να μην βάζει όρια στο τι είναι η αρχιτεκτονική και τι μπορεί να κάνει.
Σέβομαι πολύ την απόφαση κάποιων να παραμείνουν στην Ελλάδα, παρά την δύσκολη κατάσταση που επικρατεί εδώ. Θεωρώ όμως χάσιμο χρόνου για τους νέους αρχιτέκτονες να αναζητούν μια φυσιολογική δουλειά σε αρχιτεκτονικό γραφείο, ή να τρέφουν ψευδαισθήσεις πως μέσα στα επόμενα χρόνια θα κτίσουν το αριστούργημα τους. Εφόσον στην Ελλάδα (και σε πολλά μέρη του κόσμου) η ανοικοδόμηση έχει φτάσει σε ένα τέλμα, θα πρότεινα να εστιάσουν σε ριζοσπαστικές ιδέες και αρχιτεκτονικές πρακτικές (όχι, με το ριζοσπασικες δεν εννοώ ρωσικό κονστρουκτιβισμό ή μπετόφιλο μινιμαλισμό). Πρόσφατα ξεκίνησε μια φήμη μεταξύ νέων βορειοευρωπαίων καλλιτεχνών, πως η Αθήνα είναι “the place to be right now”. Πολλοί δημιουργοί από την Ευρώπη μετακομίζουν στην Αθήνα επιδιώκοντας να εμπνευστούν από την κρίση. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση για να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί παγκοσμίως.

Γιατί όλη η αβάν γκαρντ της αρχιτεκτονικής περιορίζεται στο να αναζητά την πιο γουαο όψη στο γκρασσχόπερ? Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πια την αρχιτεκτονική όπως την ξέρουμε. Κάθονται όλη μέρα σε μια καρέκλα, μπροστά από μια οθόνη ή περπατάνε κοιτώντας το κινητό τους. Αναρωτιέμαι γιατί οι αρχιτέκτονες αργούν τόσο να το καταλάβουν αυτό. Λίγοι βλέπουν το ίντερνετ ως χώρο, ως ένα νέο πεδίο για την αρχιτεκτονική. Ποιος είναι ο δημόσιος χώρος του ίντερνετ. Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ενδιαφέροντες χώρους διαλόγους και επικοινωνίας έξω από εταιρικούς χώρους όπως της google και του facebook. Ποιοί τρόποι διάδρασης και επικοινωνίας αναπτύσσονται? Ίσως πρέπει να σταματήσουν να σχεδιάζουμε τον κτιστό χώρο και να αρχίσουμε να αρχιτεκτονούμε το συνθετικό και το άυλο.

What piece of advice would you give to someone that would like to follow your steps?

Hmmm. Do not try to follow recipes. Do not go to London for your graduate studies. Do not work as an unpaid intern for anyone. Do not fall into the trap of professional advancement within an office. Do not masturbate over a single project for a long time (read this. Find some free time. Understand that excessive work does not necessarily make you or your work better. Do not set limits on what is architecture and what it can do.

I respect the decision of some to remain in Greece, despite the difficult situation here. But I think its a waste of time for young architects to look for a normal job in an architecture office, or be disillusioned that in the coming years they will build their architectural masterpiece. As in Greece (and in many parts of the world) construction has reached a dead end, I would suggest they focus on radical ideas and architectural practices. A recent gossip among young North European artists is that Athens is "the place to be right now". Many of them move to Athens seeking to be inspired by the crisis. We could stop whining and take advantage of this situation to make our voice heard worldwide.

Why is avant-garde architecture limited to seeking the most fancy grasshopper facade? People no longer need architecture as we currently know it. They sit on a chair all day in front of a screen or walking around looking at their smartphones. I wonder why architects are so slow to understand this. Few people see the Internet as a space or as a new area to practice architecture. What is internets public space? How can we create interesting spaces for dialogue and communication outside corporate sites like google and facebook? How can interaction and communication be designed or re-imagined? Maybe we should stop planning the physical space and begin to architect the synthetic and the immaterial.