What’s next? A guide to architectural career - V. Plavou

Kαι μετά τι? Ένας οδηγός για νέους αρχιτέκτονες. Βασιλική-Μαρία Πλαβού 



What’s next? A guide to an architectural career.

Και μετά τι? Ένας οδηγός για νέους αρχιτέκτονες.

Η στήλη “what’s next?” (Και μετά τι;) απευθύνεται στους φοιτητές και απόφοιτους αρχιτεκτονικών σχολών και γενικότερα νέων που δραστηριοποιούνται στο χώρο των δημιουργικών επαγγελμάτων (αρχιτεκτονική, design, φωτογραφία, illustration, κ.α). Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε νέους αρχιτέκτονες και δημιουργούς, που εν μέσω κρίσης και παρά τις δυσκολίες, αποφάσισαν να «ακολουθήσουν το όνειρό τους» και κατάφεραν να επιτύχουν ο καθένας στον τομέα του. Πρόκειται για μια σειρά μικρών συνεντεύξεων-αφιερωμάτων σε ανθρώπους που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα, μας εμπνέουν, τους θαυμάζουμε και μας κάνουν να αισιοδοξούμε για το μέλλον του χώρου.

“What's Next?” is a thread adressing students and young professionals of creative orientation, such as architects, designers, photographers, illustrators etc. It aims to host interviews of young architecs and creators that, despite of the difficulties imposed by the crisis, managed to pursue their dreams with success. “What's next?” will present a series of short panoramas about people taking their first inspiring steps, making us feel optimistic about what is yet to come.  

H Βασιλική-Μαρία Πλαβού είναι κυρίως αρχιτέκτων. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1988, σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια παρακολούθησε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Συμβιώσεις» στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αυτή τη στιγμή μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στα Τρίκαλα και σε όλα τα υπόλοιπα σημεία όπου υπάρχει πρόσκληση για μια ενδιαφέρουσα συνεργασία. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στις έμφυλες γεωγραφίες.

Vassiliki-Maria Plavou is mostly an architect. She was born in Trikala in 1988. She holds an M.Arch. from Aristotle University of Thessaloniki and a Postgraduate Specialization Diploma (PSD) in Architectural Design, Department of Architecture, UTH. Currently she lives and works between Trikala and all the possible places, where there is a call for an interesting collaboration. Her research interests focus on gendered geographies.

http://www.plavou.cc

#1  Πες μας λίγα λόγια για το αρχιτεκτονικό σου υπόβαθρο;

  Σπούδασα στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Α.Π.Θ, από όπου και αποφοίτησα το 2011. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου προσπάθησα να εμπλακώ σε όσες περισσότερες καταστάσεις ευαγγελίζονταν να ανατρέψουν τα δεδομένα της αρχιτεκτονικής, όπως την ήξερα μέχρι τότε. Workshops όπως το Textile Structures, Urban performance, αλλά και το Terraincognita|Eco-tales for Thessaloniki’s sealine, ήταν μερικές από τις διοργανώσεις της Σχολής της Θεσσαλονίκης που σε προκαλούσαν να ανακαλύψεις νέες γλώσσες και νέα εργαλεία σκέψης, αλλά και φοιτητικοί αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί, όπως ο Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός για το Campus της αρχιτεκτονικής Σχολής του Βόλου, όπου η πρότασή μας με το Φώτη Σμούκλη διακρίθηκε. Περισσότερο όμως, οι άνθρωποι από την θητεία μου στη Θεσσαλονίκη που προσκαλούσαν σε αναιρέσεις είναι οι πολύ καλοί μου δάσκαλοι, φίλοι και συνένοχοι, Δημήτρης Φράγκος και Άκης Διδασκάλου, με τους οποίους συνεχίζω να μοιράζομαι τις αγωνίες μου. Αποφοιτώντας από τη Θεσσαλονίκη, συνέχισα τις σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο, στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Συμβιώσεις», στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Στη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών συμμετείχα μεταξύ άλλων σε διαγωνισμούς, όπως ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για το Φαληρικό Μέτωπο με μία εξαιρετική ομάδα αρχιτεκτόνων, Γιώτα Αδηλενίδου, Χρυσοκώνα Μαύρου και Αλέξανδρος Χαρίδης, αλλά και διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς ιδεών με βασικούς συνεργάτες τους πολυπράγμονες  Ethel Baraona Pohl, Εύα Παπαμαργαρίτη και Cesar Reyes Najera-πέρα από τις διακρίσεις στους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς New Concordia Island και A House for Pink Floyd, ξεκινήσαμε ένα πολύ ενδιαφέροντα διάλογο για την αρχιτεκτονική μέσα από διαφορετικά πεδία. Τα αρχιτεκτονικά μου βήματα συνδέονται ριζικά με τις πρακτικές άλλων αρχιτεκτόνων. Θα ξεχωρίσω τη συνεργασία μου με το Γιώργο Τζιρτζιλάκη γιατί αποτελεί ένα πολύ ιδιαίτερο και ανεξάντλητο κομμάτι, και θα αναφέρω αντίστοιχα συνεργασίες με αρχιτέκτονες όπως με τον Ηλία Ζέγγελη ως βοηθός στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Βόλου, τον Αριστείδη Αντονά για την έκδοση Πληθυσμοί Αποσπασμάτων, τους X|Atelier (Erick Carcamo, Νεφέλη Χατζημηνά), τη Φοίβη Γιαννίση, τις Κ&Κarchitects με το Φώτη Σαγώνα για το εγχείρημά μας MC Redux και το Ζήση Κοτιώνη. Το ερευνητικό κομμάτι της αρχιτεκτονικής πρακτικής μου έχει παρουσιαστεί σε περιοδικά όπως MAS Context, Kerb Journal και Mousse Magazine. Η δουλειά μου έχει πάντα ορίζοντα και αφορμή την αρχιτεκτονική, αλλά μοιάζει να παρεκκλίνει κάθε αρχιτεκτονικής πρακτικής που επιμένει να παράγει μόνο κτίρια. Η κρίση, με την αδυναμία ανοικοδόμησης, δε με έκανε να ξεχωρίζω ως το κακό παράδειγμα.


Describe your architectural background with a few words.

 

   I studied in the Architectural Scholl of AUTH, and graduated in 2011. Along my studies I tried to be part of educational “situations” that challenged to “disturb” my thoughts on architecture. Workshops as Textile Structures, Urban Performance and Terraincognita|Eco-tales for Thessaloniki’s sealine were few of the events that invited you in the discovery of new languages and tools. Towards this direction student architectural competitions helped also, as the National National Student Architectural Competition for the Campus of Department of Architecture, University of Thessaly, in Pedion Areos,Volos, where our proposal with Fotis Smouklis won a special mention. I was influenced by people I met in Thessaloniki with provocative and pioneering ideas, such as Dimitis Fragos and Akis Didaskalou, professors, friends and partners in crime till today. After graduating from Thessaloniki, I participated in the Postgraduate Studies Program “Symbioses”, of the Department of Architecture in Volos, UTH. That period I was involved in architectural competition, as Toposimo (the Landmark) of the Faliro Bay  with a team of talented architects as Yota Adilenidou, Chryskona Mavrou, Alex Charidis, but also in international architectural competitions with a team of inspiring architects as Ethel Baraona Pohl, Eva Papamargariti and Cesar Reyes Najera. Besides the awards won in New Concordia Island and A House for Pink Floyd competitions, a very interesting dialogue from diverse fields was initiated. My architectural practice is rendered within the architectural practices of other architects. My collaboration with Yorgos Tzirtzilakis is a very special and inexhaustible part of my life, which cannot be put into words. Furthermore, I can  mention academic collaborations with Elias Zenghelis in the Postgraduate Studies Program in Volos, Aristide Antonas for the production of the Populations of Fragments edition,  X|Atelier (Erick Carcamo, Nefeli Chatzimina), Phoebe Giannissi, K&K Architects with Fotis Sagonas for the MC Redux project and Zisis Kotionis. The research part of my work has been presented in architectural magazines as MAS Context, Kerb Journal and MOUSSE MAGAZINE. My practice always relates to architecture as horizon (definition) and  cause, yet it seems to deviate from architectural practices that insist on concluding in a “building effect.” Crisis that inhibited many construction projects brought more architects in the same weakness I share now.  

Proposal for Toposimo (the Landmark) of the Faliro Bay : Architectural Competition in collaboration with Yota Adilenidou, Chrysokona Mavrou and Alexis Charidis.

Proposal for the New Concordia Island competition, under the title “Hotel Concordia. Don’t Let Your Dreams Sink”, with Ethel Baraona Pohl, Cesar Reyes Najera and Eva Papamargariti.

Installation view from the collaborative project “Ter(r)a.tory-Territories of terra forma” in Collecting Architecture Territories exhibition, at DESTE Foundation, curated by Nadja Argyropoulou, Craig Buckley, Yorgos Tzirtzilakis (June-October, Athens). participated with the team project “Ter(r)a.tory-Territories of terra forma.” (Project Team: Eftihis Efthimiou, Vaggelis Koutrogiannis, Vassiliki-Maria Plavou, Evy Tsolaki, Ioanna Xidi).

#2  Ποιό ήταν το επόμενο βήμα μετά το πτυχίο και πώς κατέληξες στη συγκεκριμένη επιλογή; Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό. 
   
     Αποφοιτώντας από τη Θεσσαλονίκη, αισθανόμουνα πως είχα ακόμη αρκετά ερωτηματικά αλλά και «αδυναμίες» που ήθελα να εξερευνήσω. Για τη διερεύνηση αφηγηματικών μηχανισμών στην  αρχιτεκτονική, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας πρόσφερε ένα ελκυστικό και πολλά υποσχόμενο, δωρεάν Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα με τον τίτλο «Συμβιώσεις». Η οικονομική κρίση είχε ήδη αρχίσει να αποτελεί κριτήριο στις επιλογές όλων και το κόστος ζωής στο Βόλο ήταν χαμηλό. Αποτελούσε επίσης μια ιδιαίτερη πρόκληση να δοκιμάσει κανείς τα όρια της αρχιτεκτονικής σκέψης σε μία επαρχιακή πόλη δορυφόρο, που κανείς δεν περιμένει και πολλά πράγματα να συμβαίνουν. Το Πρόγραμμα οργανωνόταν σε εντατικά εργαστήρια των τριών εβδομάδων και θεωρητικά μαθήματα εξαμήνου, με την καθοδήγηση αξιόλογων και δραστήριων ανθρώπων από το ελληνικό αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό πανόραμα. Εκεί γνώρισα το μέντορα  και συνεργό μου Γιώργο Τζιρτζιλάκη, που ενίσχυσε το ενδιαφέρον μου για την αναζήτηση των έμφυλων γεωγραφιών, μαζί με τη Μαρία Παπαδημητρίου, καθηγήτρια, φίλη και συνεργάτιδα. Η σημαντικότερη ευκαιρία θα έλεγα πως ήταν η πολυτέλεια της δεύτερης ευκαιρίας που δίνεις στον εαυτό σου, ένα δάνειο χρόνου για να συγκροτήσεις το τι πραγματικά σε ενδιαφέρει να κάνεις. Στην προσπάθεια αυτή είχα την τύχη να συναντήσω  ανθρώπους ανοιχτούς και οξυδερκείς όπως η Μαρία και ο Γιώργος, που με βοήθησαν να μεταβολίσω αυτή την κατά άλλα «βίαιη» διαδικασία. Σε αυτό το κλίμα γνώρισα τον κόσμο το curating, μέσα από τη συμμετοχή του μεταπτυχιακού προγράμματος του Βόλου και του GSAPP του  Columbia University, στην έκθεση Collecting Architecture Territories στο Ίδρυμα Σύγχρονης Τέχνης ΔΕΣΤΕ. Το μεταπτυχιακό πρόγραμμα λειτούργησε σαν ένα εκκολαπτήριο ιδεών, όπου η ενόρμηση για συμμετοχή σε διεπιστημονικές δράσεις δεν αναστέλλονταν από συντηρητικές θέσεις του τι κάνει ή τι δεν πρέπει να κάνει ένας αρχιτέκτονας, κι όλο αυτό με μία δυναμική που άφηνε το δικό της αποτύπωμα στο διεθνές προσκήνιο.

After your graduation, how did you make up your mind on your next step it? What was it about?
  
     After graduating from Thessaloniki, I felt that I still held some questions and weaknesses that I would like to explore further. In order to discover the idea of narrative mechanisms in architecture, I decided to join an attractive, promising, and free Postgraduate Studies Program in Architectural Design, Department of Architecture, UTH under the title “Symbioses.” The financial recession was a determining factor for my choice at the time and the cost of living in Volos was low. It was kind of challenging for me to meet the limits of architectural thinking in a provincial city, where one doesn’t expect exciting things to happen. The program was organized in 3-week intensive workshops parallel to theory lessons and seminars, under the instruction of distinguished and super-active people of the greek architectural and artistic panorama. In Volos, I met my mentor and partner in crime Yorgos Tzirtzilakis who supplemented my impulsive interest in gendered geographies, with whom I also completed my diploma project Locus Erectus: Topography of Desire, Vouliagmeni’s gay cliff, as also my dear friend, professor, collaborator and exceptional artist Maria Papadimitriou. I think that it was a great present for myself to have the luxury of a second chance in architecture, a loan of time to find out and put into form the things that really interested me. I was lucky enough to meet open and insightful people, like Maria and Yorgos, that helped me metabolize a “violent” procedure for the self. In this context, I was introduced to the universe called curating, with participation of the PSD Program Symbioses, UTH and GSAPP, Columbia University, in Collecting Architecture Territories exhibition hosted by DESTE Foundation for Contemporary Art. Symbioses functioned as an incubator of ideas, where the impulse for participating in interdisciplinary actions wasn’t at all inhibited by conservative positions on what an architect was or wasn’t supposed to do. Moreover, the School constituted such a strong corpus, that achieved to establish a footprint in the international architectural scene.

Installation view from Hell As Pavilion exhibition, curated by Nadja Argyropoulou at Palais De Tokyo, centre d’art contemporain, Paris.

Vouliagmeni’s map, part of the diploma project Locus Erectus: Topography of Desire, the case of Vouliagmeni’s cliff, supervised by Yorgos Tzirtzilakis.

Statement, part of the diploma project Locus Erectus: Topography of Desire, the case of Vouliagmeni’s cliff, supervised by Yorgos Tzirtzilakis.

Mining trajectories diagram, part of the diploma project Locus Erectus: Topography of Desire, the case of Vouliagmeni’s cliff, supervised by Yorgos Tzirtzilakis.

The bachelor machine (the supersized speculum for rocky interiors), part of the diploma project Locus Erectus: Topography of Desire, the case of Vouliagmeni’s cliff, supervised by Yorgos Tzirtzilakis.

 

#3  Τι δυσκολίες αντιμετώπισες και τι ευκαιρίες είχες βάσει αυτών των επιλογών σου;

   Οι οικονομικές συνθήκες και το γεγονός πως το μέλλον είχε ξεπεράσει το σημείο που θα το χαρακτήριζες αμφίβολο, είναι δυο χαρακτηριστικά που δεν ευνοούν τη δημιουργικότητά σου-μάλλον προωθούν μια απαισιόδοξη στάση ζωής. Συνάμα η επιθυμία να συγκροτήσεις ένα corpus εργασίας που να αφορά και άλλους, ειδικά όταν τα ενδιαφέροντά σου παρεκκλίνουν του συνηθισμένου, είναι μία δύσκολη προσωπική διαδρομή. Κανένα από αυτά όμως δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για τη μετέπειτα πορεία μου. Μετά τη συμμετοχή στην έκθεση Collecting Architecture Terittories, οι συνεργασίες πλήθυναν και το internet έγινε το εισητήριο για αυτές που ήταν διεθνείς-η αποτυπωμένη σκέψη στο διαδίκτυο ξεπερνούσε τους τέσσερις τοίχους του δωματίου και γινόταν κομμάτι νέων κοινών. Στη συνέχεια εντάχθηκα στην ομάδα Σαπρόφυτα (με μέλη το Γιώργο Τζιρτζιλάκη, Νάντια Αργυροπούλου, Μαρίνα Βρανοπούλου, Μαλβίνα Παναγιωτίδη) συμμετέχοντας σε εκθέσεις όπως το LUSTLANDS, αλλά και στην έκθεση HELL AS PAVILION σε επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου, στο κέντρο σύγχρονης τέχνης Palais de Tokyo, στο Παρίσι. Η έκθεση αυτή, μαζί με την επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου, αποτέλεσε το βάπτισμα του πυρός και έπαιξε καθοριστικό ρόλο τόσο για τον τρόπο σκέψης μου, όσο και για την εμπλοκή σε νέα πεδία  όπως η γραφιστική και η επιμέλεια. Μετά την ολοκλήρωση της μεταπτυχιακής περιπέτειας, επέστρεψα στα Τρίκαλα, μία πόλη με ελάχιστες αρχιτεκτονικές ζυμώσεις-ευτυχώς όμως η εμπειρία του Βόλου με είχε βοηθήσει για να μην παραιτηθώ. Σύντομα, η Μαρία Παπαδημητρίου με κάλεσε να σχεδιάσω το artist book για το project της ΦIRMA GYPSY GLOBALES, που συμμετείχε στην έκθεση DESTEFASHIONCOLLECTION 1 to 8 και φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη στην Περιραιώς. Το βιβλίο έχει αποσπάσει μέχρι σήμερα 3 πρώτα βραβεία για τον καλύτερο καλλιτεχνικό κατάλογο και εξώφυλλο, σε διοργανώσεις όπως τα Ermis Awards και ΕΒΓΕ.

 

What were the difficulties you encountered and the opportunities that came along with your choices?

   Financial recession and the fact that the future was foreshadowed difficult were two factors that didn’t boost up one’s creativity, but promoted a rather pessimistic view of life. The desire to constitute a concrete corpus of work that could be opened up and affect others, was a hard, personal journey. None of the above was countered as an obstacle. After participating in the Collecting Architecture Territories exhibition, calls for collaborations proliferated and the web was a ticket for the international ones-registered thoughts online defy space’s physical constrains, like the four walls of your room, and enter new commons and platforms. Later, I joined the artistic team Saprophytes (with Yorgos Tzirtzilakis, Nadja Argyropoulou, Marina Vranopoulou, Malvina Panagiotidi) participating in exhibitions as LUSTLANDS, but also at the HELL AS PAVILION exhibition, curated by Nadja Argyropoulou and hosted by Palais De Tokyo, centre d’art contemporain, Paris. This exhibition and Nadja Argyropoulou herself were the actual bootcamp and the initiating point to enter new fields as graphic design and curating. After the completion of my postgraduate studies, and sharing a great contradiction, I returned to Trikala, the definition of provincial cities with minor architectural interests-fortunately Volos had shown me how not to give up architecture. Soon enough, Maria Papadimitriou invited me to design the artist book Maria Papadimitriou-ΦIRMA GYPSY GLOBALES, with the aforementioned project participating in the DESTEFASHIONCOLLECTION 1 to 8 exhibition, hosted by Benaki Museum. Till today the book was received 3 first place prizes for the best artist catalogue and book cover, in Ermis Awards and EBGE (Greek Graphic Design and Illustration Awrads).

Maria Papadimitriou-ΦIRMA GYPSY GLOBALES artist book, DESTE Publications, 2014

Octana: a domestic simulation of un-bounded desires, project with Aliki Samara and Michalis Softas, for the Postgraduate Studies’ Studio instructed by Elias Zenghelis, with Savina Derdelakou and Nikolaos Platsas.

#4 Με τι ασχολείσαι σήμερα και πώς θεωρείς πως συνδέεται με την ως τώρα πορεία σου; Πόσο ικανοποιημένος είσαι από αυτό και πόσο κοντά πλησιάζει σε αυτό που φανταζόσουν ως αρχιτεκτονικό έργο;

    Σήμερα διανύω την post-biennial περίοδο, καθώς συμμετείχα στην ομάδα των ανθρώπων που εργάσθηκαν για το project Agrimiká. Why look at Animals? της Μαρίας Παπαδημητρίου, σχεδιάζοντας τον κατάλογο, που αποτέλεσε και την ελληνική συμμετοχή στη 56^η Διεθνή Έκθεση Τέχνης στη Βενετία. Το project γνώρισε μεγάλη απαοδοχή από το κοινό και απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από το διεθνή τύπο και ανθρώπους του καλλιτεχνικού στερεώματος. Παράλληλα, χαίρομαι πολύ που το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ μου εμπιστεύθηκε τη γραφιστική επιμέλεια του θεσμού των Βραβείων ΔΕΣΤΕ 2015 -μία σημαντική πρωτοβουλία που στοχεύει στην ανάδειξη ανερχόμενων καλλιτεχνών από Ελλάδα και Κύπρο, σε διεθνές επίπεδο. Συνεχίζω τη συνεργασία μου με το επιμελητικό δίδυμο Locus Athens, Μάρια-Θάλεια Καρρά και Όλγα Χατζιδάκη, που ανατρέπουν τις αθηναϊκές γειτονιές με συμμετοχικά projects καλλιτεχνών και αρχιτεκτόνων σε συνεργεία με τους κατοίκους των εκάστοτε περιοχών, αλλά και με τον εκδοτικό οίκο ΕΠΕΚΕΙΝΑ που συμβάλλει σημαντικά στο μεταφραστικό έργο πρωτότυπων κειμένων συγγραφέων όπως οι Devereux, Durckheim, Laclau και Mouffe, Ingrao και πολλών άλλων. (Σημειώνω πως και οι δυο επιλέγουμε τα Τρίκαλα ως εφορμητήριο). Ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι η βασική μου απασχόληση θα ήταν τόσο πολυποίκιλη και θα λειτουργούσε στους ενδιάμεσους χώρους επιστημονικών πεδίων, αν και οι ενδείξεις υπήρχαν από αρκετά νωρίς. Αυτό που έψαχνα μέσα από τη αρχιτεκτονική ήταν μια συνεχής κατάργηση των ορίων, έψαχνα τη μεταιχμιακή κατάσταση της συνάντησης διαφορετικών ερευνητικών πεδίων και μέσα σε αυτές τις αμφιφορούμενες καταστάσεις έβρισκα τον τόπο όπου πραγματικά ανήκω. Αντιλαμβάνομαι την αρχιτεκτονική πρακτική μου ως ένα επιμελημένο ερευνητικό πεδίο, που δε σταματά να εξελίσσεται, να εντάσσεται σε συλλογικότητες ή κατά καιρούς να περιορίζεται σε ατομικά project. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη και δημιουργική με αυτό το σχεδόν αρχιτεκτονικό έργο, και ανυπομονώ για νέες περιπέτειες.

What is your current occupation and in what way is it an asset to your professional life? Is it close to what you imagined architectural practice to be?

You find me captured in the post-biennial era, as I was part of the team that worked for Maria Papadimitriou’s Agrimiká. Why look at Animals? by designing the artistic catalogue, for the greek participation in La Biennale di Vnezia - 56^th International Art Exhibition. The project was really welcomed by (art) people and gained generous mentions in international press. I am very happy to be commissioned for the graphic design of DESTE PRIZE 2015, a DESTE Foundation for Contemporary Art initiative  that aims to promote emerging artists from Cyprus and Greece within an international context. I also continue collaborating with the curatorial duette Locus Athens, Maria-Thalia Carras and Olga Hatzidaki, who create ephemeral collective platforms with artists, architects and citizens along the Athenian landscape. Back in Trikala, I share a collaboration with an emerging  publishing house, Epekeina Publications (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΕΚΕΙΝΑ), that contributes a lot to the translation work in Greek of distinguished writers-thinkers as Devereux, Durckheim, Laclau and Mouffe, Ingrao, etc. I never imagined that my future would be so diverse and function in the in-between spaces of different disciplines. I always seeked for those situations that through architecture allowed me to witness the abolition of  certain deliminations, the limbic overlapping of interdisciplinary fields and in that context to attempt the housing of contradiction for me. On the long run, I perceive my architectural practice as a curated research project, always-evolving, open to collectives and more rarely developed as an individual case. I feel happy and creative within this mostly architectural practice and I anticipate for new adventures.

Maria Papadimitriou, Why Look at Animals? Agrimiká, La Biennale di Venezia, 2015

The artistic catalogue of Why Look at Animals? Agrimiká, La Biennale di Venezia, 2015.

#5  Τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να ακολουθήσει τα βήματά σου;

     Πιστεύω πως είναι σημαντικό να επενδύσει κανείς στην ιδιαίτερη, προσωπική του ματιά, τόσο για τα ζητήματα της αρχιτεκτονικής όσο και για την ίδια τη ζωή. Όσο κι αν βοηθά να βρισκόμαστε στο σημείο όπου τα πράγματα συμβαίνουν, άλλο τόσο σημαντικό είναι να εξερευνήσουμε τον τρόπο που συμμετέχουμε σε αυτά από μακριά οργανώνοντας μια κριτική σκέψη. Είναι καλό να παίρνουμε ρίσκα, να είμαστε ανοιχτοί, να συμμετέχουμε, να δοκιμάζουμε και να αποτυγχάνουμε - μία τέτοια στάση δε συγκεντρώνεται  σε αυτό που στερούμαστε, αλλά προτρέπει σε μία αξιοποίηση των πραγμάτων που μας προσφέρονται σε πληθώρα, και αυτά δεν είναι λίγα. Η τελευταία μου συμβουλή νομίζω συνοψίζεται στο “Eat well, Sleep well and travel often” (να τρώτε καλά, να κοιμάστε καλά και να ταξιδεύετε συχνά) και να αναπτύσσει ο καθένας στρατηγικές προσβολής της «σοβαρότητας» του αρχιτέκτονα, μιας και η σύνθλιψη του σοβαρού προφίλ του αρχιτέκτονα θα μπορούσε να αποκαλύψει τον μεγαλύτερο εορτασμό της αρχιτεκτονικής. Ξεκινήστε διαβάζοντας ζώδια ή μασώντας τσιχλόφουσκες στους διαδρόμους της σχολής σας. 

What piece of advice would you give to someone that would like to follow your steps?

  I believe it is really important to invest in your personal, idiosyncratic gaze, for architecture and life itself. If you are not lucky enough to be in the right place at the right moment, there where things happen, take a chance to explore forms of participation by articulating critical thinking. Take risks, be open, participate, try and fail-such a position doesn’t focus on the things that we lack, rather urges to take advantage of the things that are given to us in abundance (and they are many!). Eat well, sleep well, travel often and develop your own strategies of fighting the seriousness of architects-crushing the mask of the serious architect might reveal the greatest celebration for architecture. Start by reading your horoscope once a week or chew bubblegum in your school’s corridors. 

Video still from AbsoleM-plifier project, 2015.