ΔΕΛΦΟΙ_περί του χάσματος της Κασταλίας πηγής

#Τίτλος:  ΔΕΛΦΟΙ_περί του χάσματος της Κασταλίας πηγής
#φοιτητής/ές: Σκαντζούρης Ν.
#επιβλέποντες: Σπανομαρίδης Μ.
#χρονολογία: 2014
#μάθημα: Διπλωματική εργασία  
#σχολή/τμήμα: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών

''...Στην αρχή ήταν ο θυμός της γής. Έπειτα ήρθε ο Απόλλων και σκότωσε το χθόνιο δράκοντα, τον Πύθωνα. Τον άφησαν να σαπίσει. Λένε πως απο εκέι προέρχεται το πρώτο όνομα των Δελφών, Πυθώ (πυθ = σαπίζω). Σ’ ένα τέτοιο λίπασμα ρίζωσε και φούντωσε η δύναμη του Θεού της αρμονίας, του φωτός και της μαντικής. Ο μύθος μπορεί να σημαίνει πως οι σκοτεινές δυνάμεις είναι το προζύμι του φωτός. Πως όσο πιό έντονες είναι, τόσο πιο βαθύ γίνεται το φώς όταν τις κυριαρχήσει. Και συλλογίζεται κανείς πως άν το τοπίο των Δελφών πάλλει απο μιά τέτοια εσωτερική μαρμαρυγή, είναι γιατί δέν υπάρχει ίσως γωνιά στη γή μας που να ζυμώθηκε τόσο πολύ απο τις χθόνιες δυνάμεις κι απο το απόλυτο φώς . Πάνω στους Δελφούς, αφού περάσεις το χωριό, και σε φέρει ο δρόμος μπροστά στο τέμενος, έχεις το αίσθημα πως μπήκες σ’ έναν τόπο ξεχωρισμένο απο τον άλλο κόσμο.  Πήγαινα να ξεχάσω την Κασταλία. Ωστόσο το νερό της έχει μιάν ευωδιά απο θυμάρι...''

Γιώργος Σεφέρης, Δελφοί

Η κίνηση ως στοχευμένη αρχιτεκτονική παρέμβαση, πυροδοτούμενη απο την λειτουργία της ανάμνησης, έχει την δυνατότητα αρχικά να αποκαλύψει και στην συνέχεια να αναδείξει την πολυπλοκότητα ενός τόπου όπως είναι οι Δελφοί.

Σχεδόν όλες οι αρχιτεκτονικές πράξεις αρθρώνονται πάνω σε μία κίνηση - πρόθεση.

Η κίνηση είναι αφενός πραγματική και αφορά την λειτουργία του ματιού και αφετέρου νοητή, όταν η σκέψη τρέχει μέσα στο χρόνο, είτε επεξεργαζόμενη στοιχεία ενός οικείου λεξιλογίου μέσω της μνήμης, είτε λειτουργώντας δημιουργικά με την αναζήτηση ενός αισθητικού βιώματος.

Στόχος της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η ανάδειξη της πολυπλοκότητας του τοπίου των Δελφών εστιάζοντας συγκεκριμένα στην περιοχή της Κασταλίας πηγής, η οποία συγκεντρώνει το μυθικό και το μεταφυσικό στοιχείο  όσον αφορά την πνευματική διάσταση και αφετέρου αποκαλύπτει την πραγματική τοπογραφία των Δελφών. Αυτά τα στοιχεία οδήγησαν αρχικά στην κατοίκηση του τοπίου κατά την αρχαιότητα και στην συνέχεια στην μεταφορά της πνευματικής σημασίας του τοπίου των Δελφών στον υπόλοιπο κόσμο.

Η ενεργητική δύναμη του νέου 'Ιερού' επιτυγχάνεται μέσω μιας πορείας - μονοπατιού απο και προς τον αρχαιολογικό χώρο μέσω του απόκρημνου χάσματος με σκοπό την αποκάλυψη των 'μύθων' που σχετίζονται με την πηγή και κατ' επέκταση με το Δελφικό τοπίο. Το στοιχείο του νερού το οποίο ευθύνεται για τον σχηματισμό του 'χάσματος' όπως και για την σταδιακή κατοίκηση του τόπου, εμφανίζεται σε κάθε στάθμη της πορείας.

Η τοπογραφία καθορίζει την θέση και την μορφή  εκθεσιακών χώρων οι οποίοι αναπτύσσονται σε τρείς διαφορετικές στάθμες  και παράλληλα λειτουργούν για τους επισκέπτες ως σημεία παρατήρησης του περιβάλλοντος τοπίου. Μέσω της ενεργοποίησης και της δυνατότητας της κίνησης μέσα στο άλλοτε μη προσβάσιμο 'χάσμα' της Κασταλίας, θέτονται οι προυποθέσεις και η δυνατότητα για μια νέα ανάγνωση του τοπίου των Δελφών.

''...Κοιτάζει κανείς, ανεβαίνοντας πρός τον Παρνασσό, το μεγάλο ανοιχτό τραύμα που χωρίζει, σαν από μια τσεκουριά του Ηφαίστου, τις δύο Φαιδριάδες, από πάνω ώς κάτω στην Κασταλία, και πιό κάτω ακόμη ώς τα βάθη της λαγκαδιάς του Πλειστού. Νιώθει το δέος μιάς λαβωμένης ζωής που αγωνίζεται ν’ ανασάνει όσο μπορεί ακόμη, στο φώς, και χαίρεται που είναι αυγή και βγαίνει ο ήλιος.  Γυρίζεις πάλι στις Φαιδριάδες που κοίταξες και ξανακοίταξες σ’ όλες τις ώρες της μέρας, προπάντων καταμεσήμερα, όταν λαμποκοπούν στεγνές, όταν οι παλιοί καθρέφτες έχουν ξαναβρεί όλη τους τη  δύναμη. Η σκέψη κρατιέται από αυτές, όσο μπορεί ακόμη από τη στεγνή πέτρα που σε διυλίζει. Όσο και να αντιστέκεσαι, δέν μπορείς να μη νιώσεις μια παρυφή ιεροσύνης γύρω από αυτά τα πράγματα. Τούτο τουλάχιστο. Ας μήν ψευτίζουμε τον εαυτό μας...''

Γιώργος Σεφέρης, Δελφοί

#Title:  DELPHI: The Castalia spring chasm: a spatial re-evaluation

#Student:  Skantzouris N.

#Supervisor:  Spanomaridis A.

#Year:  2014

#Course:  Diploma Thesis

#School:  University of Patras, School of Architecture

“…In the beginning was the wrath of the earth. Later, Apollo came and killed the chthonic serpent, Python. It was left to rot. In such a fertilizer the power of the god of harmony, of light and of divination took root and grew. The myth may mean that the dark forces are the yeast of light; that the more intense they are, the deeper the light becomes when it dominates them. One would think that if the landscape of Delphi vibrates with such an inner radiance, it is because there is no corner of our land that has been kneaded so much by chthonic powers and absolute light. Up there in Delphi, after you pass the village and reach the temple, you have the feeling that you have entered a place separate from the rest of the world. I almost forgot Castalia. However, its waters have a fragrance of thyme…”

George Seferis, Delphi

Movement as a targeted architectural intervention, triggered from the operation of remembrance, can firstly uncover and then promote the complexity of a place like Delphi.

Almost every architectural act is based in movement as an intention.

One the one hand, movement is real and refers to the operation of sight, and on the other hand it is intelligible, when thought travels in time by memory, or when it operates creatively in the pursuit of a sentimental experience.

The main purpose of the project is the emergence of the complexity of the Delphi’s emblematic landscape, focusing on the area of the Castalia spring, which is located next to the Oracle’s archaeological site. The spring gathers the essence of the mythical and metaphysical elements that were responsible for the area’s habitation and it’s later spiritual significance to the rest of the world.

The operative power of the new “sanctuary” is the upward path from and to the archaeological site, through the steep chasm, in order to reveal the myths that are associated to the spring and to the landscape. The water element that was responsible for the formation and the gradual habitation of the land is emerging in every level of the pathway.

The topography affects the form of the various exhibition rooms that lay in three different levels, thus allowing different lookout points of the surrounding area. Walking through the once inaccessible chasm, a new way of perceiving the Delphi’s landscape is being achieved.

“…In Descending toward Parnassus, one sees the wide-open wound that divides, as if by a blow of Hephaestus' axe, the two Phaedriades from top to bottom in Kastalia and, even lower, to the depths of the ravine of Pleistos. One feels the awe of a wounded life that struggles in order to breathe, as long as it still can, in the light and rejoices that it is dawn and the sun is rising. You turn again toward the Phaedriades that you looked at and looked at again throughout the day, and especially at high noon, when they shine, dry, when the old mirrors have found all their power again. The thought is holding on to them, as long as it still can, to the dry stone that refines you. No matter how much you resist, you cannot but have a feeling of sanctity about it. At least this: let us be true to ourselves…”

George Seferis, Delphi