archstudies.gr: Urban Rapprochement Tactics: Stitching Divided Nicosia

#τίτλος εργασίας: Urban Rapprochement Tactics: Stitching Divided Nicosia
#όνομα: Ανδρέας Παπαλλάς
#χρονολογία: 2016
#μάθημα: Ερευνητική εργασία
#επιβλέποντες: Lefkos Kyriacou & Ingrid Schröder
#σχολή/τμήμα: Department of Architecture, University of Cambridge

link issuu: issuu.com

Η διπλωματική αυτή εργασία διερευνά την ικανότητα «τρίτων χώρων» να ενθαρρύνουν την δυο-ομαδική επαφή σε εθνοτικο-εθνικιστικά διαφιλονικούμενες πόλεις· έχει δε ως χωρικό πλαίσιο αναφοράς την πόλη της Λευκωσίας. Ο ακαδημαϊκός διάλογος σε σχέση με το θέμα περιλαμβάνει δύο διακριτές θεωρητικές τοποθετήσεις. Η μεν πρώτη, υποστηρίζει ότι οποιαδήποτε μορφής επαφή με τον εθνοτικά «άλλο» – ακόμα και η «οπτική επαφή» - αυξάνει την οικειότητα μεταξύ των εμπλεκομένων στη διαμάχη μερών και έχει ως εκ τούτου θετική επίδραση στην κατάσταση των εθνοτικών σχέσεων (Pullan, 2012). Αντίθετα η δεύτερη προσέγγιση, θεωρεί ότι η κοινή χρήση δημόσιων χώρων δεν συνεπάγει κατ’ ανάγκη ουσιαστική αλληλεπίδραση μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών (Amin, 2006). Η διχογνωμία σε σχέση με το θέμα θα μπορούσε να αναχθεί σε διαφορετικές ερμηνείες της έννοιας της πολυπολιτισμικότητας όπως αυτή συναντάται σε κείμενα του Immanuel Kant. Η πρώτη ερμηνεία, αυτή της Hannah Arendt, θέτει την ανωνυμία ως προϋπόθεση αλληλεπίδρασης και εν συνεχεία αλληλοκατανόησης ατόμων που ζουν σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Η δεύτερη ερμηνεία, αυτή του Jürgen Habermas θέτει τον απρόσωπο χαρακτήρα της αλληλεπίδρασης των ατόμων που ζουν στις προαναφερθείσες κοινωνίες, ως την απαραίτητη αφετηρία αλληλοκατανόησης.

Στην Κύπρο μέχρι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 οι δύο κοινότητες ζούσαν στην ουσία ξεχωριστά, χωρίς καμία ή εξαιρετικά περιορισμένη δυνατότητα επαφής. Πρόσφατες έρευνες καταδεικνύουν ότι ακόμα και μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το 38% των Ε/Κ δεν έχει περάσει στην άλλη πλευρά. Η έρευνα δεν παρουσιάζει αντίστοιχο ποσοστό διέλευσης Τ/Κ (Ψάλτης, 2008). Η ουδέτερη ζώνη αν και αποτέλεσε για χρόνια τον χώρο συνεύρεσης και αλληλεπίδρασης μελών της Ε/Κ και Τ/Κ κοινότητας, καμία μέχρι στιγμή έρευνα δεν έχει μελετήσει την επίδραση του εν λόγω χώρου στην κατάσταση των εθνοτικών σχέσεων. Η παρούσα διπλωματική με βάση το προαναφερθέν θεωρητικό πλαίσιο: α) αντιμετωπίζει την ουδέτερη ζώνη ως «χώρο εξαίρεσης» (αγγ. ‘space of exception’) β) διερευνά τον ρόλο των εμπλεκομένων φορέων στην διαδικασία διαμόρφωσης και σχεδιασμού και γ) μελετά το κατά πόσο η δυο-ομαδική επαφή που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό της σχετίζεται με την βελτίωση των εθνοτικών σχέσεων.

Για το πλήρες κείμενο της έρευνας: https://issuu.com/cambridgedesignresearchstudio/docs/urbanrapprochementtactics_andreaspa

* Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Νεκτάριο Χριστοδούλου για την μετάφραση στα Ελληνικά.

#Title: Urban Rapprochement Tactics: Stitching Divided Nicosia

#Student: A. Papallas

#Supervisor: Lefkos Kyriacou & Ingrid Schröder

#Course: Research Thesis

#Date: 2016

#School / Department: Department of Architecture, University of Cambridge

This written thesis investigates the capacity of shared spaces to instigate rapprochement between adversarial communities in ethno-nationally induced urban conflicts through an in-depth analysis of the divided city of Nicosia. A much-debated question is whether sharing space has beneficial influence in interethnic relations. One approach posits that any level of contact between adversaries, even the merely visual, establishes familiarity with the other (Pullan, 2012). Another approach argues that coexistence or cohabitation in a public space cannot be equated with meaningful interaction and interethnic understanding outright (Amin, 2006). These two positions can be linked back to two interpretations of Kant’s ideas on cosmopolitanism. Arendt (1958) advocates for anonymity as a prerequisite for interethnic understanding while Habermas (1962) for impersonality as an indispensable starting point to mutual understanding.

In Cyprus, the communities have been separated for almost thirty years until the checkpoints opened. Research evidence suggests that even after the opening of the checkpoints, a third of the population has never crossed to the other side (Psaltis, 2008). The Buffer Zone has been fertile ground in cross-boundary interaction through spatial practices and urban strategies, however little is known about the impact of these particular spaces in interethnic relations. The written thesis builds on the aforementioned theoretical framework to investigate the significance of the Buffer Zone as a space of exception, the role of the various actors involved in the making of these urban environments as well as whether the established contact has been conducive towards the amelioration of interethnic relations.

For the full research thesis visit: https://issuu.com/cambridgedesignresearchstudio/docs/urbanrapprochementtactics_andreaspa

Η εντός των τειχών Λευκωσία. Η πόλη δεν είναι διαιρεμένη μόνο σε βορά και νότο από την Ουδέτερη Ζώνη, αλλά και σε ανατολή και δύση από τον εμπορικό άξονα της οδού Λήδρας.

Χαρτογράφηση κινητικότητας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η εντός των τειχών πόλη παρουσιάζει την περισσότερη δραστηριότητα με την οδό Λήδρας και την περιοχή του Μπουγιούκ Χάν να παρουσιάζουν παρουσία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (Δεδομένα από Flickr, Foursquare και Panoramio μέχρι 20 Οκτωβρίου 2015).

Η Ουδέτερη Ζώνη στο ξενοδοχείο Ledra Palace. Ένας χώρος αλληλένδετος με δικοινοτικές δράσεις όπως συναυλίες (ελαφρύ γκρίζο) και το πέρασμα για το Ράλι Κύπρος (ελαφρύ καφέ). Στο επίκεντρο βρίσκεται το Σπίτι της Συνεργασίας.