#φοιτητής/ές: Λιάκου Φ., Φατσέα Ε.
#επιβλέποντες: Τσιουκαλά Κ., Conenna C. .
#χρονολογία: 2015
#μάθημα: Διπλωματική εργασία
#σχολή/τμήμα: Σχολή Αρχιτεκτόνων ΜηχανικώνΑΠΘ
Η επίδραση των διαφορετικών αρχιτεκτονικών
ποιοτήτων στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση αποτέλεσε την δική μας αφετηρία για την
παρούσα διπλωματική εργασία. Κατά τη
διάρκεια της σύνθεσης, αφορμή υπήρξαν διαφορετικά συναισθήματα, για τον
σχεδιασμό κάθε τόπου αισθήσεων.
Οι τόποι σε σειρά συμβολίζουν τον κύκλο της
ζωής. Αυτή ξεκινά από τη μήτρα
[ασφάλεια]. Σταδιακά ενεργοποιούνται οι αισθήσεις [περιέργεια]. Η ανασφάλεια, ο
φόβος και η λύπη συναντώνται στην πορεία
της, ωστόσο γίνονται εμπειρίες που οδηγούν στην ολοκλήρωση του ατόμου
προσφέροντάς του ισορροπία και χαρά και τελικά οδηγώντας τον στην προσωπική του
απελευθέρωση.
Οι επισκέπτες αφήνονται να βιώσουν κάθε τόπο
όπως αυτοί επιθυμούν, καθώς οι χώροι αποτελούν απλά αφορμές για τη διέγερση των αισθήσεων.
Η ‘ασφάλεια’ διαχωρίζεται από το ίδιο της το
υλικό. Ζεστή, γήινη τσιμεντοκονία, άνετα καθίσματα στα οποία μπορεί κανείς να
καθίσει ή να ξαπλώσει. Φως από τον ουρανό. Ο καμπυλωμένος χώρος μοιάζει
οικείος.
Η ‘περιέργεια’ αποτελεί έναν ιδιαίτερο λαβύρινθο από γυαλί που μοιάζει με
παιχνίδι ανακάλυψης των αισθήσεων.
Η ‘ανασφάλεια’
μια μεταλλική σχάρα που ταλαντεύεται. Ο επισκέπτης βρίσκεται μετέωρος
πάνω από το κενό. Όσο προχωρά πάνω στη σχάρα η απόστασή του από τη γη
αυξάνεται.
Μπαίνοντας ξανά μέσα στο κτίριο η διαδρομή του ‘φόβου’ σε αποπροσανατολίζει. Το
σώμα αλλάζει φορά και κατεύθυνση. Οι τοίχοι, άγριοι, καλουπωμένοι σε ανήσυχες
φόρμες, γέρνουν προς το μέρος των θεατών
προκαλώντας φόβο και μια ιδιαίτερη ανησυχία.
Η ‘λύπη’ είναι ο τελευταίος σκοτεινός σταθμός,
ένας χώρος στενόμακρος και σκοτεινός. Στο τέλος αυτού του στενού χώρου ένα φως,
έντονο και ζωντανό δίνει την ‘ελπίδα’ ότι κάπου εκεί θα αρχίσει κάτι
διαφορετικό να συμβαίνει.
Ο χώρος αρχίζει ξανά να φωτίζεται μέχρι που
φτάνεις εκεί, στην ‘ηρεμία’ μια αίθουσα ολοφώτεινη, γεμάτη με νερό που
αντανακλά τις φόρμες των περαστικών.
Έπειτα
ακολουθεί η ‘χαρά’, μια αυλή κάτω από τον ουρανό και τον ήλιο. Στο χρώμα,
εκεί θα τρέξεις, θα παίξεις με τα διάφορα επίπεδα, θα κρυφοκοιτάξεις έξω, από
τις τρύπες των λευκών τοίχων.
Ακολουθεί το τέλος και η λύτρωση, η ελευθερία
σου. Εκεί είσαι μονάχα εσύ και ο ορίζοντας. Η θάλασσα και η απεραντοσύνη του
ουρανού. Εκεί μπορείς να σταθείς και να αγναντέψεις και έπειτα να γυρίσεις πίσω
στον δρόμο της επιστροφής.
SENSING SPACES
STUDENTS: LIAKOU
FOTEINI, FATSEA ELEFTHERIA
SUPERVISORS:
K.TSOUKALA, C.CONENNA
The diploma thesis project was ,first of all, an
experimentation on the impact of different architectural qualities on human
phsychosynthesis. During the designing process we tried to translate human
feelings in an architectural language and put the different "sensing
spaces" in an order that imitates the cicrle of life. Life starts in the
womb -security, when we are born our senses are slowly activated-curiosity, as
we are growing older we experience negative feelings as well -insecurity, fear,
unhappiness but in the end we become wise -serenity and find true happiness and
deliberation. The promenade into the building is linear symbolizing that in
life there is no turning back. Textures , light, echoes, geometry natural and
artificial elements provoque the excitement of the senses and the emotions. The
project is situated on a small unoccupied island which enhances visitors'
introspection. The only element which can distract their concentration is the
vast horizon, which is seen, though, only in the end (deliberation).
‘Security’ is
separated from its surroundings through its own material : a warm, orange
cement. The curved space, full of comfortable seatings and pure light, looks
familiar to the visitors.
'Curiosity' consists
of a glass maze which looks like a
unique way of discovering the senses.
‘Insecurity' is
composed of a metal rack. The visitor is now hovering over the void.
While entering the
building again, the path of the 'fear' is there to distract
you. The walls, wild, molded in uncomfortable suits, leaning toward the
spectators causing fear and concern.
‘Unhappiness’ is the last dingy station, a place oblong and
dark. At the end of this narrow space a bright light gives visitors the 'hope' that something
different is going to happen.
‘Serenity’ is the next
stop. A room filled with water reflecting the forms of passersby.
Next comes 'happiness', a courtyard which stands under
the sky and the sun.
Finally, ‘deliberation’
comes. There you can stand and admire the sea and the vastness of the sky.
No comments :
Post a Comment