CRACK[S]CAPE_ Ρωγμές σε ένα επίπεδο τοπίο

#θέμα: Crack[s]cape_ Ρωγμές σε ένα επίπεδο τοπίο

#φοιτητές:  Λέτσιου Ε.

#χρονολογία: 2012

#μάθημα: Διπλωματική Εργασία

#σχολή/τμήμα: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
#επιβλέποντες: Τεντοκάλη B.
#σύμβουλοι: Γραμματικός Η., Duque  S.

Το “crack[s]cape” έχει ως αντικείμενο μελέτης την επίπεδη τοπιογραφία της πόλης της Λάρισας και πιο συγκεκριμένα, ένα μεγάλης έκτασης κενό του περιαστικού ιστού. Ο κενός χώρος δεν είναι οργανωμένος, ενώ μη έχοντας ακόμη ορισμένο χαρακτήρα, μοιάζει να ψάχνει την ταυτότητά του. Επιλέγεται έτσι να αντιμετωπιστεί ως μια ασυνέχεια του αστικού ιστού και όχι ως αυτόνομο και αυτοτελές κενό. Πρόθεση είναι η διάχυση του ελεύθερου χώρου μέσα στην πόλη και αντίστοιχα η “εισβολή” της πόλης μέσα σ’ αυτόν, ώστε να επέλθει η όσμωση μεταξύ τους.

Το τοπίο διερευνάται ως ένα επίπεδο συνεχών μεταβολών, στο οποίο δρουν δυνάμεις πίεσης. Επιλέγοντας ως σύστημα διάρρηξης του εδάφους το υδρογραφικό δίκτυο του Πηνειού ποταμού και μελετώντας την γεωγραφική δομή του, καθώς και τη δομή της επιφανειακής ανακατάταξης του εδάφους, παράγεται ένα πεδίο ρηγμάτων. Αυτό λειτουργεί σαν έκφραση  γεωλογικών διεργασιών, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τις κατακόρυφες και οριζόντιες διακυμάνσεις της επιφανειακής στρώσης του εδάφους.

Η αντιπαράθεση της νέας προτεινόμενης δομής με την προϋπάρχουσα, γίνεται μέσα από μια διαδικασία αποσταθεροποίησης του εδάφους και μετατροπής της κλίμακας. Το παλιό με το νέο τοπίο έχουν πλέον “ταυτόσημο συγχρονισμό”, έχουν δηλαδή παρόμοια έκταση, με παρόμοιο σχήμα, αλλά διαφορετικές περιγραφές. Ο ορθοκανονικός κάναβος που παραλαμβάνεται από τη δομή του αστικού τοπίου, μετασχηματίζεται, ενώ ο χώρος, καθώς επεκτείνεται μετρικά στην κλίμακα του περιμετρικού αστικού ιστού, “σπάει” τα όρια του οικοπέδου και μεταφέρεται σε ένα χωρο-χρονικό πλαίσιο. Εισάγοντας τις έννοιες του μετασχηματισμού, της κίνησης και του χρόνου, εκφράζεται ο δυναμικός χαρακτήρας του χώρου. Το αποτέλεσμα είναι η περιγραφή του αστικού τοπίου ως μια αναδυόμενη παρουσία, έναν ήδη υπάρχοντα “διαφορετικό” τόπο μέσα στη γνωστή πραγματικότητα… 

Η πτυχωτή κίνηση και οι ρωγμές που προκύπτουν, προσφέρουν μια ποικιλία διαδρομών στον επισκέπτη, δημιουργώντας ένα οπτικά συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο. Προτείνεται έτσι η δημιουργία ενός βοτανικού κήπου και ταυτόχρονα, η δημιουργία μιας νέας αστικής και πολιτιστικής υποδομής, συνυφασμένης με το φυσικό τοπίο, που έχει σκοπό να λειτουργήσει και ως σύμβολο κοινωνικής αλλαγής. Ο παραγόμενος χώρος λοιπόν, δημιουργεί νέες εμπειρίες που μεταβάλλουν την ροή της αστικής ζωής.

Το “crack[s]cape” είναι η κατασκευή μιας αστικής εικόνας της φύσης, μέσα από τον σχεδιασμό ενός αστικού τοπίου, που προκύπτει από την διαδικασία μεταβολής και μετασχηματισμού του εδάφους. Το κατασκευασμένο τοπίο, αποτελεί μια μορφή ριζικής αναδόμησης, άφοβη να παρασύρει κτίρια και πόλεις… ένα τοπίο που παράγεται μέσα από ένα σύνολο δονήσεων και ενεργειακών διακυμάνσεων.

#subject : Crack[s]cape_ Cracks with[in] a flat landscape

#students: Letsiou E.
#year : 2012

#course : Diploma project

#school/department : Aristotle University of Thessaloniki

#supervisor: Tentokali V.

#advisors: Grammatikos E., Duque  S.

The “crack[s]cape” has as object of study the flat topography of the city of Larisa and more specifically an extended void of the suburban fabric. The empty space is not organized and without having yet a certain character, it seems like searching for its identity. Therefore, it is chosen to be addressed as a discontinuation of the city’s fabric and not as an autonomous and independent urban void. The intention is the diffusion of this free space into the city and correspondingly the invasion of the city into this space, through an osmosis procedure between them.

The landscape is being investigated as a plane of continuous changes where there are acting forces of pressure. As a cracking system of the ground it is chosen the hydrographic network of Penaeus River. By studying the geographic structure of this network, as well as the structure of the ground surface reclassification, is being produced a field of faults. That field functions as an expression of geological processes, which have as a result vertical and horizontal fluctuations to the surface layer of the ground.

The contradiction of the newly proposed framework with the existing one is done through a process of ground destabilization and scale conversion. The old and the new landscape have now “identical synchronization”, they have similar dimensions, similar shapes, but different descriptions. The rectangular grid which is received by the framework of the urban fabric is being transformed, while the space, as it extends metrically in the scale of the suburban fabric, it brakes the plot limits and is being transferred into a space-time context. By entering the concepts of transformation, motion and time is being expressed the dynamic character of the space. The result is the description of the urban landscape as an emerging presence, an already existing “different” place into the known reality…       

The resulting pleated movement and cracks, offer a variety of routes to the visitor, creating an optical continuously changing landscape. In this way, it is proposed the design of a botanical garden and simultaneously the creation of a new urban and cultural infrastructure, interwoven with the natural landscape, which aims also to function as a symbol of social change. Therefore, the produced space creates new experiences which transform the flow of urban life. 

The “crack[s]cape” is the construction of the urban image of nature, through the design of an urban landscape, which derives from the process of changing and transforming the ground. The constructed landscape is a form of radical reconstruction, fearless to drift buildings and cities… a landscape that derives through a set of vibrations and energy fluctuations.

a generation in void