#χρονολογία: 2011
#μάθημα: Διπλωματική Εργασία
#σχολή/τμήμα: Αριστοτελειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
#επιβλέποντες: Τέλλιος Τ.
Η φύση αντιμετωπίζεται μερικώς ως φαντασιακό δημιούργημα, αλλά ταυτόχρονα και ως ξένο και περίεργο, πάνω στο οποίο στηρίζεται η υλική ύπαρξη και ζωή. Ακολουθώντας το δίπολο αυτό συλλαμβάνεται τόσο η αλλόκοτη και άγρια ανάπτυξη, όσο και η εύθραυστη και ευγενική γονιμότητα, με την επακόλουθη πολυαισθητηριακή σχέση της με το πρωτόγονο βιολογικό σώμα. Υπό αυτό το πρίσμα αναζητείται το ανυπέρβλητο, το μυστηριακό, το συναισθηματικό, ακόμα και το παράλογο, το βιωματικό ή το υποσυνείδητο και πώς αυτά «φιλτράρουν» μια φυσική ανάγνωση. Εντός του «κατασκευαστού» προσωπικού «βιο-τόπου», η σημαντικότητα της αρχιτεκτονικής γίνεται έκδηλη στη συμμετοχή της ως μέσο ανάδυσης μιας νέας σχέσης της γνώσης και της τεχνικής με την φαντασία και την φυσική απροσδιοριστία, θέτοντας ερωτήματα-προκλήσεις για τρόπους πιθανής κατοίκησης μέσα στην «φορτική» και παθολογικά αναπόφευκτη υλικότητά της. Η αρχιτεκτονική κατασκευή εκπληρώνει τις βασικές λειτουργικές ανάγκες. Ένας κατοικήσιμος οργανισμός, ένα είδος παρασίτου, ευαίσθητο σε δυναμικές μεταβολές της περιβάλλουσας επικράτειας, προσαρμόζεται ταπεινά και «επιπλέει» πεισματικά σε ένα θραύσμα του γήινου φλοιού, επιστρατεύοντας αρχιτεκτονικά στοιχεία για να κατορθώσει να «επιβιώσει». Η αρχιτεκτονική κατασκευή αποτελεί το βασικό «όπλο» επιβίωσης «υποβιβασμένο» στην απόλυτη φυσική αλήθεια (το ένστικτο της επιβίωσης), αποστασιοποιημένο από πρόσθετες ιδεολογικές-πνευματικές αξίες. Η «δύναμη» της αρχιτεκτονικής έγκειται στην ικανότητά της να «ακολουθήσει» τους ρυθμούς και τις διαδικασίες της φύσης που την περιβάλλει, με κύριο στόχο την συμβίωση και την αμοιβαία βελτιστοποίηση-εξέλιξη, εντός της φυσικής επικράτειας όπου υφίσταται.
#subject : Inhabiting fragile territories > a little story for a little house
#students : Psaltis S.
#course : Diploma Project
#year : 2011
#school/department : Aristotle University of Thessaloniki, School of Architecture
#supervisor: Tellios T.
Nature in its entirety, as a wider site of action, is seen both as an imaginary creation and at the same as an “other” and “strange” territory, upon which the material existence and life are depending. Following this bipolar interpretations, nature conceived either through its peculiar, bizarre and wild development, or through its vulnerable, delicate, fragile and gentle fertility. From this perspective the sublime, the mystical, the emotional, even the irrational, the experiential or the subconscious, and how these notions “filter” a natural interpretation, are sought. Within this “manufactured” personal environment, the importance of architecture is evident in its participation as a means of emergence of a new relation between knowledge-technique and imagination-natural indeterminacy, raising challenges for possible ways of inhabitation within its cumbersome and even pathologically inevitable materiality. An architectural construction constitutes an organism, which performs a specific number of basic functions. An organic composition, a kind of an artificial parasite, sensitive to the dynamic changes of the surrounding territory, humbly adapted and “floating” with tenacity within a fragment of the earthly crust, mobilizing architectural elements to succeed to “survive”. As the moral architectural issues are surpassed by default, the architectural construction is treated as the main survival apparatus, “demoted” in its absolutely natural utilitarian role (that of survival instinct), complied with the brutality of the surrounding territory’s survival instinct. Thus, the value of such an architectural “creature” lies in its ability to assimilate the dynamic mutations and processes of the surrounding territory, creating a new context of a heterotopian symbiosis (co-existence) and aiming to the mutual improvement within the territory in which it exists.
No comments :
Post a Comment