Space Station: Moon 2

#θέμα: Διαστημικός σταθμός

#φοιτητές: Δ.Μαϊρόπουλος, Β.Τσεσμετζής

#χρονολογία: 2011
#μάθημα: Mάθημα της μεταβλητότητας: σχεδιασμος κτιρίου σε ακραίες συνθήκες

#σχολή/τμήμα: Tμήμα Αρχιτεκτονικής, Πολυτεχνική σχολή Κρήτης

    Ο στόχος της πρότασης είναι να δημιουργήσει ενα πρωτότυπο διαστημικό σταθμό με δυνατότητα φιλοξενίας ως και 40 ατόμων.Το πρόγραμμα περιλαμβάνει χώρους διημέρευσης, ύπνου, χώρους για ανακυκλώσιμους πόρους, χώρους παραγωγής των προϊόντων που προορίζονται για κατανάλωση, χώρους ελέγχου, εργαστήρια και μηχανοστάσια. Ο διαστημικός σταθμός αποτελείται από τρία τμήματα. Δύο δαχτυλίδια και μία σφαίρα. Η δομή του δακτυλίου επιλέχθηκε ώστε μέσω της περιστροφής της, να μπορεί να επιτευχθεί τεχνητή βαρύτητα, λόγω ανάπτυξης της κεντρομόλου δύναμης. Ο μεγαλύτερος δακτύλιος φιλοξενεί τις καθημερινές λειτουργίες/χρήσεις των αστροναυτών, ύπνου, φαγητού,κ.λ.π. Επιπλέον, φιλοξενεί την αίθουσα ελέγχου του διαστημικού σταθμού και ένα ψηφιακό και βιολογικό εργαστήριο.

Το δεύτερο δαχτυλίδι έχει μια δευτερεύουσα χρήση. Προσφέρει την επιλογή της ρύθμισης της ταχύτητας περιστροφής, ώστε να μπορεί να περιοριστεί η κατανάλωση ενέργειας ανάλογα με τη χρήση και επίσης επιτρέπει τη δημιουργία διαφόρων συνθηκών βαρύτητας. Αυτό το δαχτυλίδι προορίζεται να φιλοξενήσει τα μέλη της διαστημικής αποστολής που ταξιδεύουν σε διάφορους προορισμούς  και τους προσφέρει μια θέση για την κατάρτιση και προετοιμασία τους. Η σφαίρα που είναι η αλυσίδα που συνδέει τους δύο κρίκους, ήταν εμπνευσμένη από το ανθρώπινο αναπνευστικό σύστημα και ιδιαίτερα το φατνιακό ΕΖΔ το οποίο αποτελείται απο μικρά συστήματα σφαίρών μέσα στους πνεύμονες που αλλάζουν τον όγκο τους ανάλογα με το πόσο αέρα περιέχουν. Ο στόχος της κεντρικής σφαίρας ήταν να παρέχει ένα χώρο για τους αστροναύτες. Ο αριθμός των ατόμων που περιέχεται σε κάθε σφαίρα ενεργοποιεί τις σφαίρες να συρρικνωθούν ή να επεκταθούν ανάλογα με τις ανάγκες για χώρο. Ένας αλγόριθμος που βασίζεται στην τριγωνοποίηση (Delaunay) ελέγχει την ακτίνα των σφαιρών που βασίζονται σε σταθερά κέντρα, ώστε οι τομές να παραμένουν αμετάβλητες. Η σύνδεση των δακτυλίων και της σφαίρας επιτυγχάνεται μέσω καψουλών που κινούνται πάνω σε ράγες που συνδέονται με τα δαχτυλίδια.

       The goal of the project was creating a prototype space station that can sustain up to 40 people. The program consists of living spaces, the spaces where the astronauts sleep, eat, etc; life supporting spaces, spaces where recyclable resources are purified and where products aimed for consumption are made; control spaces; laboratories and engine rooms. The space station is made by three components. Two rings and one sphere.

 The ring structure was chosen for; through its rotation, artificial gravity can be achieved due to the centripetal forces developed.   The larger ring hosts the everyday uses of the astronauts including sleeping spaces, halls, and dinners. Moreover, it hosts the control room of the space station and a digital and biological laboratory. The second ring has a secondary use. It offers the choice of adjusting the speed of rotation so energy consumption can be limited according to the use and also allows the creation of various gravity conditions. This ring’s use is to host space mission’s members that are traveling to extraterrestrial destinations and offers them a place for training and preparation. The sphere which is the linking chain between the two rings, was inspired by the human respiratory system and especially the alveolar sacs which are small spheres systems inside the lungs that change their volume depending on how much gas they contain. The aim of the central sphere was to provide a living space for the astronauts. The amount of people contained in each sphere triggers the spheres to contract or expand depending on the space needs. An algorithm based on Delaunay triangulation controls the radius of the spheres based on fixed centers so the intersections remain unchanged. The linking of the rings and the sphere is achieved through capsules that move on rails attached to the rings.