Αρχιτεκτονικός διαγωνισμός VHOM

#θέμα: Αρχιτεκτονικός διαγωνισμος Vienna House of Music

#φοιτητές: Αποστολίνας Α. Κασιμάτη Ε. Παναγούλια Ε.
#χρονολογία: 2010 

#σχολή/τμήμα: τμήμα Αρχιτεκτονικής, Πολυτεχνική σχολή Α.Π.Θ.

Το κτίριο έχει ένα “μεταβατικό ρόλο”-φίλτρου ανάμεσα στην Βιέννη και το πάρκο. Πρόκειται για ένα ρευστό όριο που ενεργοποιεί τους ανθρώπους να εισχωρήσουν στο πάρκο. Η σύνθεση προκύπτει από τη λογική της διαβάθμισης. Από τη μια μεριά, σχηματίζεται ένα μέτωπο προς την πόλη, αλληλεπιδρώντας με το αστικό τοπίο. Αφαιρετικές αναφορές συνθέτουν τα ίχνη της συλλογικής μνήμης. Διατηρείται μια λογική καννάβου των ανοιγμάτων και οι πτυχώσεις του κτιρίου-ορίου μένουν αυστηρές. Από την μεριά του πάρκου, το κτίριο αποϋλοποιείται. Αγκαλιάζει το φυσικό στοιχείο, εντασσόμενο ανάμεσα στα δέντρα και εναρμονιζόμενο με το πάρκο. Οι πτυχώσεις γίνονται εδώ πιο έντονες και τα ανοίγματα πολλαπλασιάζονται σε πιο άτακτο ρυθμό. Το φυσικό στοιχείο φτάνει να εισέλθει ουσιαστικά στο κτίριο. Το έξω αλληλεπιδρά με το μέσα, το πάνω με το κάτω. Αρχιτεκτονική και φύση συνυπάρχουν αρμονικά, σαν να είναι μέρη του ίδιου συνόλου.

The building has a filter-transitional role between Vienna and the park. It is a permeable boundary which initiates people into the park. The building is composed by the concept of degradation. Forming a face towards the city, it tries to interact with the cityscape. Abstract references compose the traces of the collective memory. The grid and the few openings compose the "urban" facade. On the other side, the building delutes towards the park. It embraces the natural element and is settled within the trees, in a strain to consort with the park. The foldings become now intense and the openings multiply in a more fractious way. The outside interacts with the inside, the top with the bottom. Architecture and nature co-exist  harmonically, as if they are parts of the same thing.